Een einde, en een begin

Zoals vanouds schrijf ik elk jaar aan het einde van ‘t jaar een reflecterend stuk. Het is ondertussen mijn eigen traditie geworden. Net zoals dat het traditie is geworden dat ik mezelf omschrijf als de millennial Carrie Bradshaw tijdens het schrijven — iemand die we overigens terug hebben gekregen in 2021. Alleen is ze vandaag de dag geen schrijver maar podcaster. Eigenlijk zoals bijna ieder van ons, inclusief ondergetekende.

Vorig jaar schreef ik over mijn hoop voor 2021. Stiekem hoopte ik dat met klokslag twaalf uur op 31 december 2020 de chaos zou ophouden, dat 2021 beter zou worden. Alsof we in een film zaten waar alles opeens weer beter zou gaan. Ik gunde mezelf om weg te dromen en te hopen dat voor die ene keer het leven wel zoals een film met een gelukkig einde zou zijn. Nou, dat viel vies tegen. Ik heb weinig van die hoop teruggezien in het afgelopen jaar. In vergelijking met 2020 was 2021 niet veel beter.

Afscheid

Als ik 2021 in één woord moet omschrijven, is het ‘afscheid’. Op verschillende manieren moest ik afscheid nemen van hetgeen wat me dierbaar was, maar ook van dingen waar ik te lang aan bleef vasthouden.

Vorig jaar raakte ik net op de valreep besmet met het coronavirus. Het virus ging in totaal vijftien familieleden langs. Tijdens de jaarwisseling zat ik nog ziek op de bank, niet wetende waarom ik een nieuw jaar zou moeten vieren. Angst hield mij in z’n greep. Enerzijds omdat ik niet wist wat het virus met mijn lichaam zou doen, anderzijds omdat mijn oma al in het ziekenhuis lag. Hoewel er de eerste dagen hoop was dat ze weer zou opknappen, smolt diezelfde hoop als sneeuw voor de zon. Op 7 januari nam ik afscheid van mijn oma en diezelfde nacht rond half vijf overleed ze. Elf maanden later moest ik weer afscheid van haar nemen toen haar as werd uitgestrooid in een rivier in Suriname en ze haar laatste rustplaats vond.

Daarnaast nam ik afscheid van Expreszo. Het platform waar ik twintig maanden trots hoofdredacteur van mocht zijn, waar ik me hard heb kunnen maken voor de queer gemeenschap. Een van de mooiste dingen aan mijn hoofdredacteurschap was een volgende generatie zien opgroeien, een generatie vol queer jongeren. Ik wilde zijn wat ik zelf al die jaren geleden heb gemist: een baken voor jonge queers zodat ze realiseren dat ze niet alleen zijn, dat er iemand is die voor ze vecht, dat er een familie is die op ze wacht. Dat was mijn grootste doel als hoofdredacteur, en ik hoop ook dat ik dat heb kunnen waarmaken. Maar soms is het tijd om plek te maken, het stokje door te geven, en afscheid te nemen.

In 2021 was het ook tijd om afscheid te nemen van alle oude gedachten en patronen die me meer kwaad dan goed deden. Die gedachten en patronen hebben me over de jaren heen geholpen met overleven. Maar ik realiseerde door de dood van mijn oma, de mentale nasleep die ik had door covid en de impact de crisis dat het tijd was om voor mezelf te zorgen op een manier dat ik nog niet deed. Het was tijd om te ontleren, onthechten en ontkoppelen. Ik koos voor mezelf, ging in therapie en nam afscheid van de gedachten dat ik niet goed genoeg zou zijn, dat ik niet waardig zou zijn.

Een nieuw begin

Ik durf bijna geen hoop voor 2022 uit te spreken, omdat ik hoe dan ook weet dat het sowieso anders gaat lopen. Als we iets met z’n allen hebben geleerd, dan is het wel om het onverwachte te verwachten. Hoe anglicistisch dat ook klinkt. Maar ik ga het tóch doen.

Als 2021 omschreven kan worden met ‘afscheid’, dan zou ik ‘nieuw begin’ willen toekennen aan 2022. Wat ik voor mezelf wil, is een nieuw begin. Op een nieuwe plek kunnen blijven schrijven. Maar ook op nieuwe manieren willen werken aan een betere wereld, op manieren waar ik zelf ook gelukkig van word. En als ik heel eerlijk ben, dan zou ik ook de liefde willen vinden.

Voor de wereld wil ik ook een nieuw begin. Hoe we als collectief blijven omgaan met elkaar en de planeet, daar zit een tijdslimiet aan. Dat kan gewoon geen standhouden, hoe graag sommigen dat ook zouden willen. Hoe vaak moeten gemarginaliseerde groepen in opstand blijven komen voordat er iets verandert? Hoe vaak moeten we schreeuwen dat de planeet lijdt onder het regime van de mens? Hoe vaak blijven we dezelfde fouten maken voordat we leren?

Wat 2022 ons ook zal brengen, voor nu hoop ik dat de feestdagen mooi maar veilig blijven. Er staat een variant op ons te wachten aan de horizon, en ik hoop dat die kleiner is dan we vrezen. De tijd zal het ons leren.

Fijne feestdagen en een gelukkig nieuwjaar.